روزنامه اعتماد نوشت: در سال ۱۴۰۰، آرای ابراهیم رییسی حدود ۱۸ میلیون، آرای محسن رضایی حدود ۳ میلیون و ۴۰۰ هزار و امیرحسین قاضی‌زاده هاشمی نیز حدود یک میلیون عدد بودند؛ سه نامزدی که در ظرف «جبهه انقلاب» قرار می‌گیرند؛ یعنی ۲۲ میلیون و ۴۰۰ هزار رای. اگر بنا باشد با عدد سخن گفته شود، ۲۲ میلیون و ۴۰۰ هزار رای «جبهه انقلاب» در سال ۱۴۰۰، به ۱۲ میلیون و ۹۰۰ هزار رای «جبهه انقلاب» در سال ۱۴۰۳ تبدیل شده است؛ یعنی ریزشی حدود ۴۲ درصدی در اردوگاه محافظه‌کاران رخ داده است؛ عددی که برای هر جریان سیاسی مانند یک زلزله سیاسی خواهد بود؛ اعدادی که باید آن را نشان‌دهنده سقوط آزاد مقبولیت این جریان در بین بدنه اجتماعی‌شان در نظر گرفت.
در واقع جریان محافظه‌کاران یا همان اصولگرایان، تاثیرات عدم تحقق وعده‌های داده شده توسط دولت مرحوم رییسی و فشار‌های سنگین اقتصادی و اجتماعی وارد شده بر جامعه در طول سه سال دولت سیزدهم را در نظر نمی‌گیرند یا ترجیح می‌دهند در نظر نگیرند. در طول این سه سال وعده مهار تورم و بهبود معیشت مردم نه تنها عملی نشد، بلکه روز به روز سفره‌های مردم کوچک و کوچک‌تر شد و تورم نیز به عصیان خود ادامه داد و حتی سبب شد تا در برخی مقاطع نرخ تورم از دوران دولت‌های روحانی نیز بالاتر برود. به عبارت بهتر، دولت سیزدهم نه تنها نتوانست وضعیت اقتصادی موجود در سال ۱۴۰۰ را بهبود دهد، بلکه با عملکرد مدیریتی خود، باعث بدتر شدن آن نیز شد. از سوی دیگر اعتراضات سال ۱۴۰۱ را نباید در کاهش مشارکت و حتی ریزش در پایگاه اجتماعی محافظه‌کاران بی‌تاثیر دانست. برخورد‌های صورت گرفته در سال ۱۴۰۱ و بعد از آن یکی دیگر از عوامل کاهشی شدن مشارکت است. در شرایطی که در بازه زمانی التهاب و تنش در کف جامعه، مقامات بلندپایه حرف از گفتگو و حق اعتراض و حق انتقاد بیان می‌کردند، با آرام شدن اوضاع، کم‌کم آن وعده‌ها نیز از یاد‌ها رفت. در همین حال نباید تنش‌های موجود در جامعه بر سر مسائلی، چون حجاب و عفاف و همچنین محدودیت‌های اینترنت و تاثیرات آن‌ها را در تحلیل‌ها و معادلات، جا گذاشت.
