مرکز مطالعات استراتژیک الفرات در تحلیلی به قلم عمرو سلیم نوشت: با اینکه به نظر می‌رسد روابط ایران و ترکیه در یک هماهنگی مشترک و همنوایی کامل به سر می‌برد، اما می‌بینیم که گاهی اوقات این رابطه به اختلافاتی کشیده می شود؛ برای مثال، در مورد پرونده سوریه، که شاهد حمایت ترکیه از معارضان مسلح سوری بودیم و همین نکته، باعث بروز اختلاف بین ترکیه و ایرانی شد که هم پیمان نزدیک نظام سوریه در دو بعد سیاسی و نظامی است. سقوط بشار اسد، هدف اصلی ترکیه، برای سیطره بر پرونده سوریه بود؛ بدین معنا، نفوذ ایران در سوریه از میان می‌رفت یا به حداقل می‌رسید. در این میان، تمایل دو طرف ترکی و ایرانی برای پایان دادن به حضور کرد‌ها در نزدیکی مرز‌های دو کشور، اندکی از شدت تنش‌ها و اختلافات آن‌ها در سوریه کاست؛ چرا که موضوع کرد‌ها می‌توانست به برگ برنده‌ای در دست غرب، برای ایجاد تنش‌های سیاسی داخلی در ترکیه و ایران تبدیل شود.
به گزارش سرویس بین الملل «انتخاب»، در ادامه این مطلب آمده است: البته کمک ترکیه به ایران، پس از اعمال تحریم‌های بین المللی علیه تهران و صحبت‌های وزیر خارجه ترکیه در مورد اینکه خرید نفت از هر دولتی غیر از ایران، تجاوز از حدود محسوب می‌شود را نباید فراموش کنیم.
در این شرایط، انتظار می‌رود که با افزایش فشار‌های آمریکایی و اروپایی بر ترکیه و همچنین ایران، روابط میان این دو کشور روز به روز بیشتر شود، تا آنکارا و تهران در مقابله با تلاش‌های خارجی که هدف از آن، کاهش نفوذ و تاثیرگذاری آن‌ها در امور منطقه است، پشت یکدیگر باشند. اما در صورتی که ابرقدرتها، یعنی ایالات متحده و اتحادیه اروپا به ترکیه چراغ سبز رهبری منطقه در مرحله آینده را نشان دهنده، این احتمال وجود دارد که همکاری ترکیه و ایران، به یک درگیری داغ و سخت میان این دو، منتهی شود.
در مجموع، لازم به ذکر است که روابط ترکیه و ایران پس از دوره انتفاضه‌های عربی از سال ۲۰۱۱، تا حد زیادی گسترش یافته و در برخی موارد، به ائتلاف مشترک در خصوص تعدادی از مسائل منطقه رسید؛ بویژه در پرونده تلاش کرد‌ها برای برپایی یک دولت مستقل. اما این رابطه همکاری، از برخی رقابت‌ها میان این دو کشور نیز خالی نبود، که البته در آرامش و به صورت غیر مستقیم، هر یک تلاش می‌کند نقش رهبری مسائل مهم منطقه را بر عهده داشته باشد.
ترکیه به دنبال آن است تا از موضوع مهاجران، بعنوان ابزار فشار و تهدید غرب، برای ترسیم مسیر منافع خارجی خود در ارتباط با قدرت‌های بزرگ استفاده کند. در مقابل، ایران در تلاش است تا فشار حاصل از تحریم‌های آمریکایی و بین المللی را با استفاده از نفوذ روز افزون خود در یمن، عراق و سوریه، کاهش داده و در صورت لزوم، با استفاده از نفوذ در منطقه، به منافع آمریکا و اروپا، آسیب برساند.
