سرویس تاریخ «انتخاب»؛ دیشب و امروز دلم درد می‌کند. دیروز ترتیب مجمع ملل به طوری که مستر ویلسون پیشنهاد کرده در کنفرانس کل پذیرفته شد و چون علی‌الظاهر ایران جزء این مجمع هست می‌توان گفت عجالتا وسیله نجاتی فراهم شده است اگر خودمان بگذاریم.
صبح قدری کار کردم اما کسل بودم. بعدازظهر بر حسب وعده به قهوه‌خانه آمباسادُر با میرزا حسین‌خان رفتیم و مهمان شاهزاده سالارالسلطنه شدیم و چای خوردیم و رفتیم تا پلاس دو لتوال و شاهزاده رفت و ما آمدیم منزل و سر راه یک شیشه سیترات دومانیزی خریدم دو فرانک و نیم که فردا مسهل بخورم.
این دو روزه دو سه فقره تلگراف به طهران کرده و از اوضاع اطلاع داده و از سکوت طهران و عدم مساعدت شکایت کرده‌ایم. حقیقتا غریب است که قریب یک ماه است هیچ خبری نمی‌دهند و مثل این است که ما این‌جا نیستیم، یا دولت ایران نیست، یا هیچ کاری ندارد. پول هم دارد تمام می‌شود و عنقریب معطل خواهیم ماند.
