سرویس تاریخ «انتخاب»: اسدالله علم (۱ مرداد ۱۲۹۸ بیرجند – ۲۵ فروردین ۱۳۵۷ نیویورک)، یکی از مهم‌ترین چهره‌های سیاسی دوران محمدرضا شاه، وزیر دربار از ۱۳۴۵ تا ۱۳۵۶ و نخست‌وزیر ایران از سال ۱۳۴۱ تا ۱۳۴۲ بود.
«انتخاب» هر شب یادداشت‌های روزنوشت علم را منتشر می‌کند.
۱۴ اسفند ۱۳۴۸: عصری سفیر آمریکا را خواستم پیش من آمد. مدتی از سیاست شاهنشاه و [دولت مردی]Statesmanship معظم له در خصوص مسأله بحرین تعریف کرد. بعد من به او گفتم پیام سابق شما را به عرض مبارک شاه رساندم. شاهنشاه فرمودند به شما بگویم در حسن نیت شما تردیدی نیست، در حسن نیت رئیس جمهور هم تردیدی ندارم، ولی شما خودتان می‌دانید که ما الان روی پای خودمان ایستاده ایم تا جایی که می‌توانیم حتی به دیگر دوستان مشترکمان (منظور عربستان سعودی است) کمک کنیم. به علاوه امنیت خلیج فارس فعلاً فقط بستگی به قدرت ما دارد. از شما پول مفت و کمک بلاعوض هم که نمی‌خواهیم، می‌گوییم یا به
ما قرض بدهید با نرخ مناسب یا نفت بیشتر ببرید یا بگذارید ما نفت اضافه استخراجی خودمان را در آمریکا بفروشیم و دلاری که بدست می‌آوریم از خود شما خرید کنیم. هیچ یک از این کمک‌ها را که نمی‌کنید پس ما چه کار بکنیم؟ جز این است که باید راه‌های دیگری بیندیشیم؟ آیا این امر باعث گله مندی شما نخواهد بود؟ تازه باعث گله شما بشود من اهمیت نمی‌دهم، زیرا مسئولیت در مقابل مردم و کشور دارم. من نمی‌توانم به امید بنشینم، باید حرکت بکنم و راهی بیندیشم. اعتباراتی که به ما می‌دادید اوّل تمام آن اعتبار دولتی با نرخ بهره مناسب بود. بعد گفتید ۲۵ درصد خصوصی، ۷۵ درصد دولتی باشد، باز قابل قبول بود. حالا می‌گویید ۵۰ درصد دولتی ۵۰ درصد خصوصی باشد. این دیگر یعنی چه؟ در این خصوص مذاکرات مفصل کردیم. قول داد چنان که شاهنشاه امر فرموده بودند، مراتب را به رئیس جمهور بنویسد و جدا بخواهد که یا اقدام کند یا به ما بگوید نمی‌توانم کاری بکنم تا ما دنبال راه‌های دیگر برویم.
نظر شاهنشاه از این که مایلند اسلحه‌های دقیق مثل هواپیما و موشک و رادار و ... از آمریکا خریداری شود، این است که اگر با همسایگان که همه اسلحه روسی دارند درگیر بشویم و ما هم اسلحه روسی داشته باشیم، ممکن است یک وقت روس‌ها نخواهند به علل سیاسی به ما کمک کنند به کلّی فلج میشویم. کاملاً نظر دقیق و شاهانه صحیحی است.
